Tijdens mijn tweede jaar aan de KASKA ging ik voor een opdracht mee naar een wedstrijd op verplaatsing van YB SK Beveren, in het zonovergoten Wippelgem. De wedstrijd van deze voetbalploeg, die toen nog in 4e provinciale speelde, werd ruimschoots gewonnen, maar ik was vooral geïntrigeerd geraakt door de taferelen rondom. Toen ik in 2016 opnieuw op deze foto’s botste, kreeg ik het idee om hier een reportage rond te maken voor mijn eindwerk. Ik had dan ook net een reportage gedaan over het leven in het Kruibeekse café De Voermansrust, en al snel werd duidelijk dat de documentairefotografie mijn favoriete manier van fotograferen was geworden. Vooral de ongedwongenheid boeide mij: geen manipulatie, niets werd in scène gezet. De ruwheid van het alledaagse leven zorgt voor een niet na te maken filter die zich in de foto nestelt.
Wat men bij de reportage over YB SK Beveren ook niet mag vergeten is dat alle geportretteerde mensen voor hetzelfde doel op de foto staan. Mensen van verschillende afkomst, met uiteenlopende jobs en achtergronden. Moeders, kinderen, vaders en grootouders. Bakkers, fabrieksarbeiders, huismoeders, studenten en gepensioneerden. Er is geen onderscheid meer: ze zijn er allemaal om hun ploeg naar de overwinning te schreeuwen. Allen voor één. En dat zowel van in de kantine, van aan de zijlijn, vanop de parking als temidden de spionkop.
Sommige foto's werken uitsluitend als setting en vertellen uiteindelijk niet het onderwerp, namelijk de supporters. Verder is er een intentioneel dynamisch spel aanwezig in alle foto’s. Een hoop scènes tonen namelijk rustigere momenten in de kantine of aan de zijlijn, terwijl andere iets stevigere gebeurtenissen tonen. In elke dynamisch ogende foto zal dan ook steeds een ‘saai’ deel zitten, dat soms lijkt stil te staan of zelfs niet lijkt te passen.
Scènes, gegrepen uit ons dagelijks leven: typisch voor mijn werk.
